SHERLOOK HOME
Sir Arthur Conan Doyle
เมื่อนึกถึงนักสืบเราจะนึกถึงเชอร์ลอกโฮล์มเป็นคนแรก
ตั้งแต่เรื่องแรกของเขาเมื่อร้อยปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันเขาคงเป็นนักสืบที่ยิ่งใหญ่ในบรรนดานักสืบทั้งหลาย
นักทองเทียวยังคงไปเยี่ยมห้องชุดบนที่บนถนนเบเกอร์ที่ลอนดอน มีภาพยนต์มากมายที่เกี่ยวกับเขา
รูปภาพที่แสดงให้เราทราบลักษณะของเขาและการแต่กายของเขาและที่ไม่เคยมีชีวิตแม้กระทั่งปัจจุบันนี้
เรื่องราวของเขาเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นแต่อะไรที่ทำให้เราจำเขาได้
เพราะเขาชอบที่จะจับอาชญากร
เชอร์ลอกโฮล์มได้จับคนรายเหมือนนายทรานล่าสุนัขจิ้งจอก เขาเหมือนสุนัขดมกลิ่น
สนัขตำรวจที่ดมกลิ่นบนพื้นเพื่อตามรอยคนร้ายไปสุดขอบโลก แม้คนร้ายจะหลบซ้อน
แต่เมื่อเชอร์โฮล์มเริ่มต้นไล่ล่าเขารู้ว่าจะหยุดมันได้ด้วยการฆ่า
เชือกลายจุด
1
เรื่องจากเฮเลน
ในเวลาของเรื่องนี้ผมยังคงอยู่กับเพื่อนของผมเชอร์ลอกโฮล์มที่ห้องชุดบนถนนเบเกอร์ในลอนดอน
ช่วงเช้าของวันหนึ่งมีหญิงสาวสวมชุดสีดำมาหาพวกเรา เธอดูเหนื่อยและไม่มีความสูข
ใบหน้าของเธอดูขาวสีด “คุณโฮล์มฉันกลัวตาย”
เธอร้อง “กรุณาช่วยฉันด้วยฉันยังม่ถึงสามสิบเลย แต่ดูผมสีเทาสิ ฉันกลัว
“นั่งลงก่อนแล้วเล่าเรื่องของคุณให้เราฟังสิ”
โฮล์มกล่าวอย่างนิ่มนวล
“ฉันชื่อ เฮเลน สโตนเนอร์”
เธอเริ่มกลาว “ฉันอาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยง คือ หมอกรินสลีญ์
รอยล็อตใกล้หมู่บ้านเมืองนี่ เขาเป็นคนที่รวยคนหนึ่งแต่เขาม่ได้รวยมาตั่แต่เกิด
ดังนั้นเขาไปเรียนหมอและเคยไปอินเดีย เขาเจอแม่ของฉันที่นั้นและแต่งานตอนที่ฉัน
พี่จูเลียยังเด็ก พ่อพวกเราเสียชีวิต”
“แม่ของคุณมีเงินเยอะ”
เชอร์โฮล์มถาม
“ใช้แม่ของฉันมีเงินจำนวนมาก
ดังนั้นพ่อเลี้ยงของฉันจึงไม่ลำบากอะไรมากมาย”
“ช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดเกียวกันเขาด้วยคุณสโตนเบอร์”
เชอร์ลอกโฮล์มพูด
“ได้คะ เขาเป็นคนดุร้าย
เขาเคยทะเลาะกับคนรับใช้ชาวอินเดียและฆ่าเขา
ทำให้เขาเคยถูกจำคุกที่อิเดียหลังจากนั้นเราทั้หมดก็กลับมาอังกฤษ
แม่ของฉันเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อแปดปีที่แล้ว
ดังนั้นพ่อเลียงของฉันก็ได้รับเงินทั้งหมด แต่ถ้าพี่จูเลียหรือฉันแต่งงาน
เขาจะต้องจ่ายให้พวกเรา 250 ยูโรต่อปี”
“และตอนนี้คุณอาศัยอยู่กับเขา”
เชอร์ลอ็กโฮล์มกล่าว
“คะ เขาอยู่ที่บ้านไม่เคยไปพบใคร”
เฮเลนตอบ เรายิ่งดุร้ายยิ่งขึ้น บางครั้งเขาทะเลาอย่างรุนแรงกับกับคนจากหมู่บ้าน
ตอนนี้ทุกคนกลัวเขา ทุกคนจะคอยหลีกเลี่ยงเขาเวลาเจอกัน และเขายังกลัวสัตว์ป่าที่นำมาจากอินเดียที่พ่อเลียงฉันปล่อยให้อยู่ในบริเวณส่วน
มีเพื่อนเขาเอามาให้ ไม่มีเพียงแค่สัตว์ที่หน้ากลัวแต่ยังมีพวกยิปซี่
พ่อเลียงของฉันชอบคนดุร้ายเหล่านั้น พวกเขาสามารถอยู่ตรงไหนก็ไดที่อยากอยู่
พี่จูเลียที่หน้าสงสารและฉันอยู่อย่างไม่มีความสุข พวกเราไม่มีคนรับใช้
พวกเขาลาออกเพราะกลัวพ่อเลียงของฉัน พวกเราต้องทำงานบ้านทั้งหมดเอง
พี่จูเลียเสียชีวิตตอนอายุสามสิบและผมเธอเป็นสีเทาเหมือน #4 ผมของฉันตอนนี้ และเมื่อคืนฉันได้ยินเสียงผิวปากอีกครั้ง
ฉันรีบออกบ้านทันที และมาลอนดอนเพื่อที่ขอความช่วยเหลีอจากคุณ ได้โปรดไปช่วยเหลือฉันด้วย
คุณโฮล์มฉันไม่อย่ากตายเหมื่อนพี่จูเลีย”
“เราต้องรีบไป” โฮล์มพูด
ถ้าเราไปบ้านคุณวันนี้ เราไปดูห้องนั้นได้ไหม แต่พ่อเลียงของคุณต้องไม่รู้”
“วันนี้เขาอยู่ในลอนดอน
เขาจะไม่พบพวกคุณ โอขอบคุณคุณมาก คุณโฮล์ม ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว”
2
โฮล์มและวัตสันเยียมบ้าน
โฮล์มออกไปนอกบ้านแล้วกลับเขามาในเวลามือเที่ยง
แล้วเราที่ไปเมื่อนั้นด้วยรถไฟ แล้วต่อเท็กซี่ไปบ้านคุณหมอรอยลอต “นายรู้ใช้ไหม”
โฮล์มพูดกับผม
หมอรอยลอตเพื่อนผู้ดุร้ายของพวกเราต้องการเงินของหลอนเพราะเขามีเงินเพียง 750 ยูโรต่อปีจากการตายของภรรยา ฉันพบมันเมื่อเช้านี้
พวกยิปซี่ผิวปากและเส้นเชือก มันยากที่จะเข้าใจแต่ฉันมีคำตอบแล้ว”
เมื่อเราไปถึงคุณเฮเลนสโตนเนอร์แสดงทั้งสามห้องให้พวกเราดู
พวกเราไปห้องเธอเป็นครั้งแรก
“พวกเขาซ้อมผนังห้องคุณทำไม”
โฮล์มถาม “ไม่เห็นมีอะไรชำรุดเลย”
“ถูกของคุณ” เธอบอก
ฉันคิดว่ามันเป็นแผ่นที่จะย้ายไปอยู่ที่ห้องพี่”
“ใช้
โฮล์มว่าและเราก็เข้าไปในห้องของจูเลีย และโฮล์มก็สังเกตหน้าต่างอย่างตั้งใจ
“ไม่มีใครสามารถเข้ามาจากข้างนอกได้”
เขาพูดแล้วมอไปรอบห้อง “ทำไมเชือกสั่นกระดิ่งจึงตั่งตรงนั่น ตั้งแค่เหนือเตียง”
“คืนนั้นฉันนอนไม่หลับมีพายุในคืนนั้นทั้งฝนและลมหนักมาก
แล้วทันใดนั้นฉันได้ยินเสียงผู้หญิงกรีดร้อง เป็นเสียงของพี่
ฉันจึงวิ่งไปที่ทางเดินและก็ได้ยินเสียงผิวปากแล้วก็ได้ยินเสียงโลหะตกกระทบแต่ไม่รู้ว่าเป็นเสียงอะไร
ฉันจึงไปถึงประตูหน้าห้องของพี่ เธอเปิดประตูออกมาและล้มลง หน้าเธอสีดและหวาดกลัว
แล้เธอร้องว่า “ช่วยด้วย เฮนเลนช่วยพี่ด้วย พี่เจ็บ พี่กำลังจะตาย”
ฉันฉํนประคองพี่แล้วพี่ก็ร้องด้วยเสียงที่หวาดกลัว “เฮเลน,
พระเจ้า,เฮเลนมันคือเชีอก เชือกลายจุด” เธอเหมือนจะพูดอีกแต่ไม่สามารถพูดได้
ฉันเรียกคุณพ่อ คุณพ่อพยายามจะช่วยเธอ แต่พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้เลย
และพี่สาวสุดที่รักก็ตาย”
“คุณแน่ใจนะ
ว่าเกียวกับเสียงผิวปากและเสียงของตกพื้น” เชอร์ล็อกโฮล์มถาม
“แนคิดว่าอย่างนั้น” เฮเลนตอบ
“มันกระทันหันมีพายุตอนกลางคืน บางทีอาจผิดพลาดก็ได้
ตำรวจไม่สามารถคาดการตายของพี่ได้ ห้องของพี่ไม่สามารถเข้าได้
และอะไรเกียวกับเชือกลายจุด” บางครั้งพวกยิปซีก็ชอบสวมเชือกลายจุดที่คอของพวกเขา
ฉันคิดว่าเธอไม่ได้เสียชีวิตเพราะความกลัว อาจเป็นพวกยิปซี
คุณคิดว่าอย่างไรคุณโฮล์ม
โฮล์มคิดครู่หนึ่ง “ฮืม” แล้วกล่าว
“มันเป็นคำถามที่ยาก แต่ว่าแล้วอย่างไรต่อ”
“มันเป็นเรื่องเมื่อสองปีก่อน”
เฮเลนสโตนกล่าว ฉันเหงามากเมื่อไม่มีพี่สาว
แต่เมื่อเดือนที่แล้วเพื่อนสนิดของฉันเขาแต่งงาน คุณพ่อเลียงก็ยินยอม
และเรากำลังจะแต่งงานเร็วๆนี้
แต่เมื่อสองวันก่อนฉันต้องย้ายไปที่ห้องเก่าของพี่เพราะมีคนมาซ้อมผนังห้องนอนของฉัน
“เธอเสียชีวิตเมื่อไหร”
เชอร์ล็อกโฮล์มถาม
“เมื่อสองปีก่อนและมันเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องมาที่นี้
พวกเราไม่เคยได้พบใครในเมือง
แต่พวกเราได้เคยไปเยี่ยมญาติที่อยู่ในเมืองไกล้ลอนดอนเป็นบางครั้ง
เป็นที่พี่จูเลียพบชายหนุมขอเธอแต่งงาน คุณพ่อเลียงก็ยินยอมแต่ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็เสียชีวิต”
คุณสโตนเนอร์ยกมือขึ้นมาปิดตาแล้วร้องทุกครั้ง
คุณเอร์ล็อกโฮล์มที่กำลังหลับตาฟังก็ลืมตาและมองที่คุณเฮเลนสโตนเนอร์
“ช่วยเล่าทุกอยางเกียวกับการตายของเธอ”
เขากล่าว
“ฉันจำมันได้ดี
มันเป็นช่วงที่หน้ากลัว” เธอตอบ ห้องนอนของเราสามห้องอยู่ที่ชั้นล่าง
ห้องแรกเป็นห้องของคุณพ่อเลียง ห้องพี่จูเลียอยู่ถัดกับห้องคุณพ่อ
และห้องของฉันอยู่ติดกับห้องพี่จูเลีย
ทุกๆห้องมีหน้าต่างอยู่ทางส่วนและประตูจะเปิดสู่ทางเดินอยู่ในบ้าน
เย็นวันหนึ่งคุณพ่อเลียงสูบซิการ์อินเดียในห้องของเขา ทำให้พี่จูเลียไม่สามารถนอนดมกลิ่นได้
ดังนั้นเธอก็มานั้งพูดคุยที่ห้องของฉันก่อที่เธอจะกลับห้องของเธอ เธอถามฉันว่า
“ได้ยินเสียงผิวปากตอนกลางดึกบ้างไหม” มันแปลกมากฉันจึงตอบว่า “ไม่”
“มันแปลกมาก”เธอบอก “บางทีฉันได้ยินเสียงผิวปากแต่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
ทำไมเธอไม่ได้ยิน” ฉันหัวเราะแล้วบอกว่า “ฉันหลับได้ดีกว่าพี่”
แล้วพี่จูเลียก็กลับห้อง แล้วฉันก็ล็อกประตู
“ทำไมคุณพ่อต้องล็อกประตูด้วย”
เชอร์ล็อกโฮล์มถาม
“พวกเขากลัวสัตว์ร้ายและพวกยิปซี”
เธอตอบ
“แล้วอย่างไรต่อ” โฮล์มกล่าว
กระดิ่งจึงตั้งตรงนั้น ตั้งแค่เหนือเตียง”
คุณพ่อใสเมื่อสองปีก่อน เพื่อไวเรียกคนรับใช้
แต่พี่จูเลียและฉันม่เคยได้ใช้เพราะไม่มีคนรับใช้
เขายังตั้งช่องระบายอากาศระหว่างห้องเขาและห้องนี้ด้วย”
โฮล์มลองสั่นเชือก
“แต่มันใช้การไม่ได้” เขาพูดขึ้น
“มันหน้าสงศัยและมันอยู่บนช่องระบายอากศภายในกำแพง
ที่ระบายอากาศควรตั้งไวนอกกำแพง”
แล้วพวกเราก็เขาไปในห้องคุณหมอเชอร์ล็อกโฮล์มได้พบกล่องเหล็กขนาดใหญ่วางอยู่บนกำแพง
“คุณหมอเก็บเอกสารไว้ในข้างนี้”
เฮเลนบอก
“เขาใสแมวไว้ข้างในนี้ด้วยหรือเปล่า”
โฮล์มถามขึ้น “นี้ไง มีจานจำนวนหนึ่งวางอยู่บนกล่อง เอาละคุณสโตนเนอร์”
โฮล์มพูดต่อ “ผมคิดว่าตอนนี้คุณอยู่ในอันตราย
“คืนนี้วัสสันเพื่อนผมและผมต้องอยู่ในห้องพี่สาวคุณ คืนนี้ที่คุณนอนตอนนี้”
คุณเฮเลนสโตนเนอร์และผมมองเขาอย่างแปลกใจ
“ใช้พวรเราจำเป้น”
เขาออกการ์ดเดิน “เราจะไปอยู่ที่โรงแรมในหมู่บ้าน
เมื่อพ่อเลียงของคุณเข้านอนให้คุณเอาตะเกียงไปวางไวที่หน้าต่างห้องพี่สาวของคุณ
แล้วคุณก็เข้าไปอยู่ในห้องเก่าของคุณ ผมจะเข้าห้องพี่สาวของคุณทางหน้าต่าง
พวกผมจะฟังเสียงผิวปากและเสียงโลหะตกพื้น”
“พี่สาวของฉันตายอย่างไร
คุณโฮล์มคุณรู้ไหม ได้โปรดช่วยบอกฉันที” คุณเฮเลนพูดพว้อมจับแขนคุณเฮล์มไว้
“ผมต้องค้นพบทั้งหมดก่อนแล้วค่อยบอกคุณ
คุณสโตนเนอร์ผมต้องขอตัวก่อน “อย่าไดหวาดกลัวไปเลย “เชอร์ล้อกโฮมได้ตอบเธอ
พวกเราได้เดินไปยังหมู่บ้านแล้วคุณโฮล์มได้พูดกับผม
“คืนนี้หน้าจะอันตรายนะคุณวัตสัน รอยรอตเป็นคนโหดร้าย”
“แต่ถ้าฉันช่วยได้ฉันจะไปกับนายนะโฮล์ม”
ผมบอกโฮล์ม
“ขอบใจวัตสัน
ฉันต้องการให้นายช่วยอยู่แล้ว นายเห็นเชือกสั่นกระดิ่งกับช้องระบายอากาศนั่นไหม
ฉันรู้เรื่องช่องระบายอากาศตั้งแต่ก่อนมาแล้ว
มันต้องมีรูระหว่างสองห้องที่บอกได้ว่าพี่สาวของเฮเลนได้กลิ่งซิก้าของหมอรอยลอต”
“โฮล์มที่รัก นายฉลาดอะไรอย่างนี้”
ผมร้องขึ้น
“แล้วนายเห็นเตียงนั้นไหม
มันถูกทำให้ติดกับพื้น เธอไม่สามารถย้ายมันได้
มันจะต้องตั้งอยู่ใต้เชือกนั้นไกล้กับชัองระบายอากาศ”
“โฮล์ม” ผมร้องขึ้น
“ผมเริ่มจะเข้าใจความหน้ากลัวของคนร้ายแล้ว
“ใช้ หมอเป้นคนที่ฉลาด
และเราสามารถหยุดเขาได้ แนคิดว่านะวัตสัน”
3
คืนนี้พวกเรากลับไปที่บ้านหลังนั้น
เมื่อเราเห็นแสงไฟของคุณสโตนเนอร์ พวกเราเริ่งรุดเข้าไปทางหน้าต่าง
แล้วพวกเราก็ร่อคอยอย่างสงบกลางห้องที่มืด
พวกเรารอค่อยกว่าสามชั่วโมงโดยไม่ได้ขยับไปไหน
ทันใดนั้นพวกเราก็เห็นแสงไฟและเสียงหนึ่งจากห้องคุณหมอรอยรอต แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และเราก็รอในความมืดอีกครั้ง แล้วมีเสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นเสียงที่เบามาก
ทันทีทันใดนั้น โฮล์มก็กระโดดขึ้นแล้วตีเชือกสั่นกระดิ่งอย่างแรง
“มันหมายความว่าอย่างไร” ผมถามเสียงสั่น
“มันจบแล้ว” โฮล์มตอบ “เราไปดูกัน”
พวกเราไปที่ห้องของคุณหมอรอลรอต
กล่องเหล็กนั้นถูกเปิดอยู่
คุณหมอรอยรอตนั้งอยู่บนเก้าอี และตาของเขามองขึ่นไปที่ช่องระบายอากาศ
บนหัวของเขามีเชือกสีเหลืองพันอยู่รอบหัวของเขาอย่างประหาลเขาตายไปแล้ว
“เชือกนั้น เชือกลายจุดนั้น โฮล์มพูดเบา
เชือกนั้นเคลือนไหวแล้วหันหัวของมันมา “ระวังวัตสันมันเป็นงู
งูอิเดยและพิษของมันสามารถทำให้ตายได้อย่างรวดเร็ว”
โฮล์มร้องขึ้น “รอยรอตได้ตายคาที่
เราต้องเอางูใสกลับเข้าไปในกล่อง”
โฮล์มจับงูแล้วโยนเข้าไปในกล่องอย่างระมัดระวัง
“แต่นายรู้ได้อย่างไปเกียวกับงู้นั้นโฮล์ม”ผมถามขึ้น
“ตอนแรกวัตสันฉันคิดว่าเป็นพวกยิปซี แตฉันได้เขาใจแล้ว
มันต้องมีบางอย่างที่มันสามารถผ่านทางช่องระบายอากาศได้
ลงทางเชือกสั่นกระดิ่งไปบนเตียง มันมีนมและงูได้ดื่มนม
มันง่ายมากที่จะฆ่าหมอด้วยสัตว์จากอินเดีย เพราะเขารู้ว่าเขาเป็นหมอ
เขารู้ว่าพิษของงูไม่สามารถตรวจพบได้ในรางกายของผู้ตาย ดังนั้นทุกคืนเขาจะให้งูผ่านม่านช่องระบายอากาศมาแล้วหลายครั้งก่อนที่จะฆ่าจูเลีย
แต่ในที่สุดมันได้ฆ่าเธอ เฮเลนก็เช่นกันไกล้ตายเพราะงูนี้
“แต่คืนนี้เมื่อเราตีงูบนเชือกมันจึงโกรธ และกลับไปทางช่องระบายอากาศ
และได้ฆ่าคุณหมอ ฉันเสียใจด้วยกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
หลังจากเหตุการครั้งนั้นผ่างไปนาน
เขาได้แต่งงานกับชายหนุ่ม
และได้พยายามลืมเรื่องการตายของพี่สาวและพ่อเลียงแต่เธอไม่ลืมเชือกลายจดนั้นแน่นอน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น